Jasło...

Cytat:

---

Zamieszczone przez naive

Swoją droga w Beskidzie Sądeckim w wielu miejscach jest taki smutny las jak na drugim zdjęciu. To konkretnie zrobiłem na przełęczy pod Wielkim Rogaczem, w oddali Radziejowa, na zboczach której w ostatnią sobotę usuwano zeschniete świerki.

---

Niestety, nowa gradacja kornika drukarza się rozwija. W Beskidzie Wysokim w wielu miejscach zaczyna być wręcz tragicznie. Gorczańskie lasy są miejscami jednolicie żółte, poza tu i tam rosnącymi skupiskami jodły i buka. Ta sytuacja miała miejsce już kilka lat temu, ale udało się zatrzymać postęp gradacji właśnie na Gorcach. Padły wtedy lasy po Kudłoń i Gorc. Teraz licho pożera dalej, aż w Sądeckim. W moim mniemaniu musimy się do tego przyzwyczaić na długie lata. Kumuluje się działanie wielu niekorzystnych czynników - od błędów w gospodarce leśnej po naturalne zaburzenia klimatyczne. Pocieszające jest, że w meijsce świerkowych nasadzeń z powrotem wprowadza się jodłę, a gdzie trzeba i buka. Być może przyszłe pokolenia będą oglądać góry w bardziej naturalnej szacie niż my obecnie oglądamy.

A ten ohydny chodniczek na Jaworzynie Kryniczańskiej to rzecz na szczęście nietrwała w wysokogórskich warunkach. Może kiedyś sam zniknie:D

Cytat:

---

Zamieszczone przez Derty

A ten ohydny chodniczek na Jaworzynie Kryniczańskiej to rzecz na szczęście nietrwała w wysokogórskich warunkach. Może kiedyś sam zniknie:D

---

oj chyba nie, tak samo jak asfalcik na Gubałówce. jakoś sam w sobie w warunkach wysokogórskich zginać nie chce.

A co wy tam wiecie o bieszczadzkim błotku? Kilka lat temu w grudniu szłyśmy na spotkanie przewodników z koleżanka z Kołonicic do Woli Michowej. Piękna pogoda, szron, las jak z bajki. Zachwycona koleżanka robi zdjęcia, w dali widzimy niedźwiedzia. Chcę mu się przyjźeć bliżej,[ wchodzę na przymarznięte błotko i zapadam się po pachy. [Droga zrywkowa przymarznięta a pod spodem potoczek zrobił sobie korytko.] Koleżanka kona ze śmiechu. Kiedy zaczełam na nią wrzeszczeć usłyszeli to wozacy. Taki gruby sznur pod pachy i konno wyciągnęli mnie z bajora. Przemarzniętą, brudną, bez jednego buta.

Cytat:

---

Zamieszczone przez lucyna

A co wy tam wiecie o bieszczadzkim błotku? Kilka lat temu w grudniu szłyśmy na spotkanie przewodników z koleżanka z Kołonicic do Woli Michowej. Piękna pogoda, szron, las jak z bajki. Zachwycona koleżanka robi zdjęcia, w dali widzimy niedźwiedzia. Chcę mu się przyjźeć bliżej,[ wchodzę na przymarznięte błotko i zapadam się po pachy. [Droga zrywkowa przymarznięta a pod spodem potoczek zrobił sobie korytko.] Koleżanka kona ze śmiechu. Kiedy zaczełam na nią wrzeszczeć usłyszeli to wozacy. Taki gruby sznur pod pachy i konno wyciągnęli mnie z bajora. Przemarzniętą, brudną, bez jednego buta.

---

Miał ktoś czas zrobić Ci zdjęcie?
Pozdrawiam

Cytat:

---

Zamieszczone przez bertrand236

Miał ktoś czas zrobić Ci zdjęcie?
Pozdrawiam

---

hyhy...'moim' eskapebolom byś zaimponowała:)

Cytat:

---

Zamieszczone przez lucyna

w dali widzimy niedźwiedzia. Chcę mu się przyjźeć bliżej.

---

A to niedźwiedź się uśmiał :-D

A uśmiał. Ja teraz też to ze śmiechem wspominam. Gorzej było gdy mnie ciągnęli z 3 m po błocku. Zamiast mi wspólczuć wszystkich to bawiło.

A propos zapadania się w błotko...
Kilka lat temu prowadziłam grupe przyjemny szlakiem między Iwoniczem Zdrojem a Rymanową Zdrój. Taki sympatyczny spacerek, sześć dziewczyn idzie przede mną gęsiego i sobie radośnie gadają. Piąta z kolei zaczyna przechwalanki, jakie to ona ma świetne, nowe nieprzemakalne buty. I gdy po raz kolejny podkreśla tą ich nieprzemakalność - bach - wpada po uda w kałuże dobrze rozmiękniętej gliny. Takiej żółtawej, gładko przylegającej do nóżki. Przypomnę, że pięć jej koleżanek przeszło suchą nogą po tej samej ścieżce, bezlitosnego śmiechu przez to było co nie miara. Z 15 minut nie mogłyśmy jej wyciągnoć śmiejąc się aż po ból mięśni brzucha i policzków. Jak znajdę i zeskanuję zdjęcie, to dołączę. Naprawdę bardzo radosne doświadczenie dla oglądających


Tyle, że nie była to zima...

Hej:)

Cytat:

---

Zamieszczone przez Aleksandra

wpada po uda w kałuże dobrze rozmiękniętej gliny. Takiej żółtawej, gładko przylegającej do nóżki.

---

To właśnie jest najmilsza postać błocka - kiedyś się zapadłem w takie coś. A miałem na nogach buty pospolicie zwane 'Zuchy' (czytać 'Cuchy'):D Tak się szarpałem rozpaczliwie, aby uwolnić nogi z błocka, że w końcu się udało. Ale jeden but został bez podeszwy :D 'Zuchy' były z tektury udającej skórę czy jakoś tak i łatwo rozpadały się pod wpływem wody :D Rozebrałem się wtedy i rozpocząłem akcję ratunkowo-poszukiwawczą. Podeszwę znalazłem. Była potrzebna, aby przyplątać ją jakimś sznurkiem do reszty glana. Dzięki temu udało mi się przejść kolejne kilka km. Kolega śmaił się ze mnie do rozpuku, a ja tłumaczyłem sobie, że przynajmniej jedna noga będzie solidnie wywietrzona.
Nazwaliśmy wtedy tę kałużę błota 'Magicznym oczkiem błotnym' - wkładasz nogę obutą, wyjmujesz gołą....

ech, takie blotko jest najlepsze!!!! kiedys musielismy ze znajomymi isc pozyczyc lopate zeby odnalezc buta uwiezionego pol metra pod ziemia :) za takie rzeczy sie kocha bieszczady :D